زندگى ما انسانها در هر کجاى این جهان که باشیم سرشار از شادى و غم است و از جدال میانِ امید و نومیدى شکل مى گیرد. غم ها را دردها مى آفرینند. دردهایى که بر دو گونه اند؛ برخى چون پیرى و مرگ اجتناب ناپذیرند و برخى مانند بیمارى و فقر چاره پذیر. بیداد، گرسنگى، تنهایى و نابرابرى، نبود آزادى و پوچى فلسفى را نیز مى توان به این دردها افزود. دردهایى که غم سازند و نومیدى را در جاى جاىِ جهان و زندگى پراکنده مى کنند.
با اینهمه زندگى چون رودى خروشان در بسترِ زمان و مکان پیش مى رود و غم ها را پشت سر مى نهد. تلخى ها را به امیدِ فرارسیدنِ شهد و شیرینى زندگی بهتر نادیده مى گیرد و با وجود همه ى رنج ها و نومیدى ها، به آینده چشم مى دوزد. اینگونه است که انسان به شادى ها خوشآمد مى گوید. لبخند به لب می آورد و چشمهایش برقی از شادی به خود می گیرند. اینگونه است ما مردم, امید را مى آفرینیم و خنده های بلند سر میدهیم تا زندگى حتا براى لحظه اى از تکاپو نیافتد که اگر چنین شود دیگر زندگى نیست و آنجا که زندگى نباشد، مرگ سایه ى شوم خود را چون گردِ سیاهى بر همه چیز مى پاشد.
آری! این زندگى همچون پروانه ایست که هرگاه بالهای شادى و امیدش را نبسته باشند خود به سوىگلزاری انباشته از زیبایی و آرامش پرواز مى کند و گرده های خوشبختی را با خود به همه جای این گیتی می برد و می پراکند. شاید هیچکدام از گروه های انسانی تاکنون به قدر هنرمندان تلخی و غمهای زندگی انسانهای دردمند را به تصویر نکشیده باشند, اما هر زمان که صحبت از شادی و امید به زندگی باشد نیز همین هنرمندان خواهند بود که می توانند کار را به دست گیرند و براى به تصویر کشیدنِ شادى و امید در زندگى، دیگر انسان ها را در هر جاى جهان که باشند، یارى رسانند.
ما در ششمین جشنواره ى بین المللىِ هنرهاى تجسمىِ فجر کوشیده ایم تا چنین فرصتى را در بخشِ عکاسى بیافرینیم؛ باشد که با استقبال شما عکاسان از جاى جاىِ میهن عزیزمان، ایران یا از گوشه گوشه ى زیستگاهِ بزرگمان، جهان بتوانیم در این راه و براى به فرجام رساندن این آرزو گامى به فرا پیش برداریم.
با این امید
دبیر رشته عکاسی ششمین جشنواره بینالمللی هنرهای تجسمی فجر
حسن غفاری
دیدگاهتان را بنویسید