ایمان فرزین: عکس بالا، بهترین عکس خبری جهان در سال ۲۰۰۹ از دیدگاه ” ورلد پرس فوتو ” – معتبر ترین مسابقه عکاسی خبری جهان – شناخته شد. عکسی که در ایران و در میان عکاسان مطبوعاتی ایرانی سروصدای زیادی به همراه داشت. عده ای عکس را کلاً شایسته کسب عنوان بهترین عکس خبری جهان نمی دانند، و عده ای نیز بر این عقیده اند که عکاسان ایرانی، تصاویر بسیار قوی تر و بهتری را از انتخابات ایران و حوادث پس از آن تولید کرده اند.
عکس Pietro Masturzo ، عکاس ایتالیایی، تنها سه زن ایرانی را درحال « الله اکبر » گقتن روی بام خانه ای در تهران نشان می دهند؛ عکسی به ظاهر بسیار ساده و فاقد پیامی خاص، که البته رئیس هیئت داوران World Press Photo عقیده ای متفاوت با نظر عوام دارد ! وی گفته این عکس بیان گر آغاز یک داستان طولانی است … عقیده ای که شاید علت اصلی انتخاب عکس آقای ماستورزو به عنوان عکس اول جهان بوده است.
البته اولیویر لابان – Olivier Laban Mattei – عکاس خبرگزاری فرانسه AFP – نیز تصاویر دیگری از حوادث پس از انتخابات ایران تهیه کرده که در رده های بعدی عکسهای منتخب سال ۲۰۰۹ ورلد پرس فوتو قرار گرفته اند ؛ و در نهایت مشاهده شده که حتی یک از نیز از عکاسان ایرانی در میان عکسهای انتخاب شده سال جهان وجود ندارد!
حسن سربخشیان، عکاس سابق Associated Press در ایران و از عکاسان مطبوعاتی معتبر کشور، یکی از صاحب نظرانی است که اعتقاد دارد عکسهای گرفته شده توسط عکسان ایرانی، شایستگی ورود به جمع عکسهای برتر سال را داشتند ؛ و البته جواد منتظری، بهروز مهری و چند تن دیگر از عکاسان خبری ایران، انتخاب عکس ” ماستوروز ” را به عنوان بهترین عکس خبری سال جهان، انتخاب به جا و مناسبی می دانند. بنده به شخصه عقیده دارم در شایستگی ها و توانایی های عکاسان خبری و مطبوعاتی کشورمان کوچکترین شک و تردیدی وجود نداشته، ندارد و نخواهد داشت؛ حال آنکه این شایستگی ها، همیشه نمی توانند دلیل بر برتری ما مقابل دیگران بوده باشند. خارج از بحث عکاسی، ما فوتبالیستهای پر استعداد و خوبی نیز در کشورمان داریم، اما هیچگاه فوتبالمان توفیق خاصی در جهان کسب نکرده است؛ و دلیلش را هیچگاه نمی توانیم ناداوری و خورده شدن حقمان توسط بیگانگان بگذاریم!
اطمینان بیش از ۱۰۰٪ دارم که اگر عکس امسال و سال گذشته ی ورلدپرس فوتو ( که اگر خاطرتان باشد یک عکس ” فلو ” بود ) را برای همه ی مسابقه ها و جشنواره های عکس در ایران ارسال می کردند، عکسها حتی روی تابلو هم نمی رفتند و در همان مرحله ی اول داوری ها حذف می شدند؛ یا حتی شاید خود عکاس اگر ایرانی بود، رویش نمی شد عکسها را برای جشنواره یا مسابقه ی عکس … ارسال کند ! کاری به این ندارم که بسیاری از عکاسان ایرانی، به دلیل ترس از بازداشت و درگیری و خیلی مسائل دیگر برای عکاسی به خیابان ها نرفتند و یا آنهایی که رفتند و عکسی کردند، یا جرات نکردند عکسهایشان را جایی منتشر کنند، یا بازداشت شدند! این را به شخصه مطمئنم، چون دیدگاه عکاسی بسیاری از همکاران و دوستانم در ایران را می دانم. ما ایرانی ها همیشه فکر می کنیم حقمان را می خورند و پایمال می کنند، در حقمان ناداوری می کنند، آنها (همان بیگانگان) … اما یک بار، دوبار، سه بار حقمان را می خورند، نه همیشه ! ما همیشه می بازیم و فکر می کنیم که حق با ما بوده است و اتفاقات دیگری ( مثل همان دست های پشت پرده که امیر قلعه نویی می گفت ! ) در کارند ؛ اما هیچگاه نخواستیم و نمی خواهیم باور کنیم که اشتباه از خودمان است … کم کاری از خودمان است … خودمان راه را اشتباه می رویم … خودمان اشتباه فکر می کنیم، نه همه ی جهان ! بیاییم کمی دیدگاهمان را، طرز فکرمان را تغییر بدهیم … شاید آن موقع توانستیم به دنیا ثابت کنیم که حق با ماست!
منبع : http://www.imanfarzin.blogfa.com/post-204.aspx
دیدگاهتان را بنویسید