مصطفا سون: عکاسی خیابانی در کشور من محبوبیت ندارد

نشست پرسش و پاسخ نمایشگاه جیغ بنفش مونش به ایسم های پلاک ۴ با حضور مصطفا سون عکاس ترکیه ای شرکت کننده در این نمایشگاه در گالری دنا برگزار شد.

.

در ابتدای این نشست الهام زارع نژاد نمایشگاه گردان جیغ بنفش مونش به ایسم های پلاک ۴ گفت: این مجموعه با رویکرد صوت، سکوت و موسیقی گردآوری شده و در واقع می توانیم تاثیر این سه عنصر را بر روی آثار هنرمندان مشاهده کنیم. آن جا که موسیقی و شعر در فهماندن احساسات کوتاه می آیند و در هنر خویش فرو می مانند نوبت نقاشی شروع می شود و حس ها در قاب عکاسی بسته می شوند و درست مثل بافت چند صدایی که در موسیقی گاهی ملودی های متفاوتی را بداهه پردازی می کنند و به موسیقی بعد می بخشند.

او افزود: با این که هنرمندان این مجموعه همه صاحب سبک هستند اما برای حضور در این نمایشگاه کار کرده اند و براساس استیمنت این نمایشگاه اثر هنری خلق کرده اند.

در ادامه  مصطفا سون عکاس خیابانی ترکیه ای که در این نمایشگاه با سه عکس شرکت کرده است به صورت اجمالی به معرفی خود پرداخت و در ادامه به پرسش های شرکت کنندگان پاسخ داد.

او ضمن معرفی خود گفت: من در ۱۹۷۴  میلادی میلادی در شهر سیواس ترکیه متولد شده ام و براساس تحقیقاتم متوجه شده ام که خانواده من مهاجر بوده اند و از خراسان به ترکیه مهاجرت کرده اند  از این رو من ایران را بسیار دوست دارم و احساس تعلق خاطر به ایران دارم. از سن یک سالگی خانواده من به استامبول مهاجرت کرده اند و به جز دوره ای که برای ادامه تحصیل به آنکار مهاجرت کردم باقی زندگی من در این شهر گذشته است.

او افزود: من از سال ۱۹۹۶ عکاسی را به عنوان دستیار یک عکاس حرفه ای شروع کردم و از آن زمان تاکنون هیچ وقت عکاسی را رها نکرده ام و با این که در دانشگاه من در رشته گرافیک درس خوانده ام اما همه من را به عنوان عکاس می شناسند.من از دوران دانشجویی عکاسی خبری را با روزنامه صباح ترکیه  آغاز کرده ام و درروزنامه‌های حریت، یکشنبه و ملیت آکشام کار کرده ام اما پس از ۱۷ سال کار در این حوزه تصمیم گرفتم که چهار سال پیش دیگر به عنوان عکاس خبری با مطبوعات به صورت ثابت کار نکنم وعکاس آزاد باشم.

او افزود: من زمانی که عکاسی می کنم مخاطبم برایم اهمیت دارد و برایم مهم است که مخاطب از عکسی که می گیریم چه دریافت می کند اما باید به این نکته توجه کرد که هر فردی براساس ذهنیات خود با یک عکس مواجه می شود برای همین برداشت ها از یک عکس متفاوت است.

سون با بیان این مطلب که خودم را  دانش آموز عکاسی می دانم  گفت: من تجربیات متعددی را در عکاسی پشت سر گذاشته ام از عکاسی از غذا و تبلیغات شروع کرده ام  و عکاس فشن  و خبری بوده ام  اما در تمام مدتی که در این حوزه ها فعالیت می کردم خودم را عکاس خبری می دانستم و از چهار سال پیش که به صورت آزاد با مطبوعات فعالیت می کنم خودم را عکاس خیابانی می دانم.

او درباره ویژگی عکس های خیابانی اش گفت:عکاسی فشن، تبلیغات و خبری همه بر روی ذهن من تاثیر گذاشته اند و ردپای آن ها را بر روی عکس های خیابانی من می توانید ببینید.اما عکاسی خیابانی از لحظه حرف می زند و ما مجبوریم کل  داستان را در یک عکس تعریف کنید.

به گفته سون عکاسی کاری است که نیاز به صبر و حوصله دارد و روزانه ۱۷ ساعت عکاسی می کند.

او درباره چرایی سیاه و سفید بودن عکس هایش گفت: من آدم سیاه و سفیدی هستم شاید این طنز ماجرا باشد اما در دنیای دیجتال روی رنگ اغراق زیادی می شود و به عنوان یک عکاس رنگ من را اذیت می کند و اجازه نمی دهد داستان را آن گونه که هست در عکس بیان کرد از این رو من عکس هایم را سیاه و سفید می گیرم و هر بار که احساس کنم رنگ کمک می کند داستان عکس بهتر بیان شود عکس هایم را رنگی چاپ می کنم.

سون ادامه داد: اگر می خواهید ببینید تاثیر این عکس به صورت سیاه سفید بیشتر است یا رنگی باید عکس را در برنامه برده و به صورت سیاه و سفید آن را در مدت زمان طولانی ببینید اگر  عکس پس از مدت طولانی چیزی داشت به شما بگوید آن عکس را سیاه و سفید منتشر کنید.

او درباره عکس هایی که در گالری سون به نمایش گذاشته گفت: این سه عکس از نظر من یک عکس هستند و  از نظر من نباید این سه عکس را جدا از هم ببینیم و از این سه عکس می شود سکوت صدا و موسیقی را برداشت کرد.

این عکاس ترکیه ای درباره عکس هایش از چهره مردم ملت های مختلف گفت: من عکاسی پرتره را از زمانی که عکاس خبری بودم شروع کرده ام و تا زمانی که عکاسی بکنم عکاسی پرتره خواهم کرد من به کشورهای مختلف سفر می کنم و هر بار که انسانی را می بینم دوست دارم با عکاسی از پرتره او حالت شفاف تری از انسانیت را نشان بدهم. دلم می خواست این پروژه را در تهران نیز دنبال کنم اما چنین کاری به دلیل برخی مشکلات میسر نشد. اما با این همه خودم را مدعی عکاسی پرتره نمی دانم.

او درباره تعادلی که در عکس هایش دیده می شود و موضوع عکس در مرکز عکس بیان می شود گفت: زمانی که عکاسی خبری می کردم همواره کادر عکس را به چهار قسمت تقسیم می کردم ۱۷ سال با این شیوه عکس خبری گرفته ام اما از زمانی که عکاسی خیابانی می کنم دوست دارم مخاطب مستقیما داستان را ببیند.

سون درباره درآمد حاصل از عکاسی خیابانی گفت: من از عکاسی خیابانی کسب درآمد نمی کنم و درآمدم را از عکاسی تبلیغاتی و مستند کسب می کنم و اصلا نباید به عکاسی خیابانی از جنبه کسب درآمد نگاه کرد باید به این نکته اشاره کنم که در ترکیه عکاسی خیابانی کار مطلوبی نیست.

او درباره تکراری شدن عکس هایش گفت: من از زاویه مستند نگاری به این موضوع نگاه می کنم شاید در یک عکس کودک با توپ بازی می کند و در عکس دیگری نیز همین اتفاق می افتد اما مکان، زمان و جنس و نوع توپ تغییر می کند به نظر من یک عکاس مستند وظیفه دارد گذر زمان را در مکان ها و چهره های مختلف نشان بدهد. چون همه چیز به سرعت عوض می شود. مثلا به من پروژه عکاسی از پل بسفر و یا فرودگاه استامبول پیشنهاد نشد و بابت عکاسی از این مکان ها پولی دریافت نکردم اما خودم این دو پروژه  را به خودم سفارش دادم تا از این تغییرات در کشور برای نسل های بعد مستندی تهیه کنم.

سون با بیان این مطلب که عکاسی مستند بر خلاقیت ترجیح دارد  وخود  را عکاس مستند می داند گفت: من از رویدادهایی که در سال های اخیر رخ داده عکاسی می کنم و این عکس ها را برای انتشار در اختیار مطبوعات می گذارم اما این عکس ها را در صفحه شخصی ام در اینستاگرام منتشر نمی کنم دوست ندارم ذهنیت افراد مختلف را درباره کشورم تغییر بدهم و مسائل سیاسی را در صفحه شخصی ام مطرح کنم.

او در بخش پایانی صحبت هایش درباره ذهنیت مردم کشورش درباره ایران گفت: عوام ذهنیت دیگری نسبت به ایران دارد اما روشنفکران و اهل کتاب ایران را خوب می شناسند اما در ایران ایران را بیشتر با سینمایش می شناسند و هر بار فستیوالی در ترکیه برگزار شود و فیلمی از ایران در آن اکران شود سالن پر می شود اما شناختی از ادبیات موسیقی و هنرهای تجسمی ایران ندارند.

اشتراک گذاری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.