تشکر خانواده استاد فقید “پرتوی” از الطاف همگان

باور داشتیم که بیماری پدر او را تحلیل برده است ولی از رحمت پروردگار طلب کرده بودیم که تا ایمان به این هجران را در ما به باور نرسانده، این فراق را جاری نکند.
بیماری، درد است و بیمار داری دردی سنگین و حواشی سنگین این دردها را که نمی توان نادیده شان انگاشت! اینها همه بسی ناگفتنی تر از آن است که بتوان در سطری گنجاند.
دردی که با وجود سعی در پنهان داشتن از پدر، در نگاه اش می خواندیم که از آن آگاه است.
دردی که سالها مادر با حضور هر لحظه کنار پدر در دل نگاه داشت تا جایی که دعوت به یک سفر زیارتی را نیز به خاطر تعذب پدر در تنهایی برنتافت.
دردی که خانواده “عبدالحسین پرتوی” هر روز با آن سر کرد و در برابر شدت این ابتلاء صبوری کرد و تنها به خدا پناه برد.
دردی که امروز پدر ندارد و مادر نمی کشد و اعضای خانواده پنهانش نمی کنند.
دردی که ۱۹ بهمن هر سال به واسطه ثبت عکس کمرشکن بیعت همافران با حضرت امام خمینی(ره) در مدرسه رفاه در سال ۱۳۵۷ که، از صبح تا عصر سر باز می کرد و می رفت تا سالی دیگر و شاید! یادی دیگر.

اینک از دردهایی که هر کدام زخمی به دلمان گذاشت یاد نمی کنیم.
اکنون که بیش از چهل روز است جسم نحیف پدر در قطعه نام آوران آرام گرفته است پروردگار را شاکریم که صبر بر این بلا را با رضایت از مشیت الهی بر جانمان ریخت و اسباب تحکیم ایمان مان شد.

خدای را شاکریم که وسعت الطاف بیشمار خود را در دست و دل و نگاه دوستان و آشنایان، همکاران و خبرنگاران، پایگاه های اطلاع رسانی عکس و عکاسی، عکاسان و هنرمندان، مدیران و مسئولین، همسایگان و شاگردان و روح مهربان و قدر شناس این مردم ریخت تا از دور و نزدیک جویای احوال آن عکاس فقید و هنرمند رفیع القدر باشند و گاه! در محضر پدر حضور یابند و با کلام نگاه، بگویند و بشنوند و در نهایت این قصه سرشار از درد، آن چنان با شکوه، درک و معرفت را فریاد کنند.

در روزگاری که گرفتاری های گوناگونی همه را دربرگرفته است نمی توان از مهربانی آنان که در طی این مسیر سخت و صعب از وقت و حضور و پشتیبانی و درک و همدلی، به قدر بضاعت یاری مان کردند و تنهایمان نگذاشتند، دم بر نزنیم که بضاعت ما در جبران این همه مهر، اندک است ولی لطف و اجر حضرت پروردگاری که فرمود”من لم یشکرالمخلوق، لم یشکرالخالق” را حدودی نیست.

لحظه لحظه حضور و همراهی و همدلی تمامی آنانکه در محضر حضورش حاضر بودند و آنان که در تشییع و ترحیم حاضر شدند و آنانی که دلشان همراهی مان کرد را به حضرت کریم و بنده نوازش وامی گذاریم که اجرشان محفوظ باشد. انشاا..

صمیمانه باری دیگر برای روح آن عکاس هنرمند حلالیت و دعای خیر می طلبیم و برای سایر عکاسان عرصه انقلاب و سالهای مبازه ودفاع و جنگ، سلامت و عاقبت بخیری آرزو می کنیم.