گزارشی از ماکروها در نگارخانه آتشزاد

هنر عکاسی همواره به عنوان ضبط و ثبت نمودن لحظه ای خاص مورد توجه بوده است؛ لحظه ای که کیفیت مخصوص به خود را داراست. لحظه ای که حالت، شکل یا داستانی را بیان می کند، لحظه ای که قابل تکرار نیست.
با توجه به این کیفیات، نمایشگاه عکاسی طبیعت و ماکرو شکل گرفت؛ حسی کنجکاوانه برای کشف دنیاهای درونی مناظر پیرامون.
تو را در قطره های آب جستم / ندیدم جز تن عریانی از خویش
تو را در شعله های نار جستم / ندیدم جز من تن سوخته بیش
ماکرو در عکاسی، حالت ویژه ای است که بیان گر وضعیت تصویربرداری از فاصله ی بسیار نزدیک می باشد؛ به گونه ای که تمام جزئیات با وضوحی بسیار بالا قابل دیدن هستند و تفاوت آن با حالت معمولی آن است که در دید معمولی همه ی اشکال در آن زاویه ی دید به چشم می آیند که گاه تصویری شلوغ و پر از اطلاعات به بیننده می نمایاند. ولی در دید ماکرو بخشی انتخاب شده از منظره، جزئی از کل تصویر با بزرگ نمایی بیش تر در اختیار بیننده قرار می گیرد؛ بخشی که خود دنیایی وسیع با اطلاعات بصری خاص می باشد.
اولین ایده ی برگزاری نمایشگاه عکس، به چندین سال قبل باز میگردد؛ هنگامی که هنوز دوربین های آنالوگ نقش اصلی تری داشتند و رزولوشن دوربین های دیجیتال از ۲.۶ مگا پیکسل بیش تر نبود. دوربین های مورد استفاده هم از نوع آنالوگ Canon FX و  دیجیتال Sony – Cyber-Shot و Olympus بودند. در آن زمان با آن که فن آوری استفاده شده در عکس های اولیه حرفه ای نبود، در تمرین قاب بندی و ترکیب اجزا به عکاسان یاری نمود.

در همین مدت، آرشیوی از عکس ها جمع آوری شد که، با ورود دوربین های نیمه حرفه ای Sony DSC-H5, DSC-H9 و Canon PowerShot SX20 IS حجم آرشیو عکس های دیجیتال جمع آوری شده به بیش از ۶ گیگا بایت رسید.
پس از برنده شدن ۳ عکس برگزارکنندگان نمایشگاه در بخش طبیعت و تکنیک مسابقه ی عکس دانشگاه آزاد و بخش ویژه ی جشنواره ی عکس Sony ، تصمیم گرفته شد تا در یکی از نمایشگاه های فعال تهران – نگارخانه ی آتشزاد – عکس ها با مخاطبان بیش تری سهیم شده، به نمایش گذاشته شوند.
شاید مهم ترین علتی که این ۳ عکاس بیش تر اوقات  در کنار هم عکاسی کرده اند، ((معماری)) باشد؛ چون نیلوفر علیها مهندس معمار و استاد دانشگاه، کتایون علیها نقاش و دانش آموخته ی معماری داخلی و کسری علیها هم دانشجوی مهندسی معماری است و همین امر، باعث می شود تا در عکس ها، نوعی هماهنگی و دید مشترک پدید آید. نگاهی فرمالیستی که آنها را بر آن داشت تا نیم بیش تر عکس ها تک رنگ – سیاه و سفید – باشند؛ در این عکس ها سعی بر آن بوده تا تمامی تونالیته های رنگ خاکستری از سفید تا سیاه را در اثر حضور داشته باشند تا در عین خوانا بودن تصویر، اولویت فرم گرایانه ی خود را نیز حفظ نمایند.
معماری تنها به ساختمان ها خلاصه نمی شود و یک معمار فقط طراح یک بنا نیست؛ هر ترکیب بندی خوب همراه با رنگ بندی مناسب، می تواند یک اثر معماری قابل قبول تلقی گردد و اینجاست که معماری  می تواند گستره ی وسیعی را از فضاهای شهری، ساختمان ها و معابر تا آثار گرافیکی و عکاسی را شامل شود.
همان طور که از اسم نمایشگاه حاضرپیداست، در اولین نمایشگاه قصد، دیدن طبیعت به شیوه ی ماکرو است؛ چون در تعداد زیادی از عکس ها،مخاطب با جزئی گل چین شده از یک کل مواجه است؛ آن هم با اندازه ای گاه بسیار نزدیک.
عکس ها فاقد عنوان هستند چون عقیده بر این بوده که نام گذاری آثار به مخاطبانش وا گذاشته شود، زیرا گاهی پیش می آید که هنر مند با نام گذاری آثارش، راه را بر روند تخیل آزاد مخاطب تنگ می کند؛ تخیلی رازورانه که خود را از قید کل رهانیده، اتکا بر جزء دارد.
شدی گنجی که خفته در شب خاک / شدم ماری کز افسون خورده صد نیش
هم چنین هیچ عکسی، دارای یک عکاس خاص نیست؛ همه ی عکس ها دارای برند کلی هر ۳ نفر هستند.
در نمایش گاه یک عکس ویژه به عنوان نقطه ی تمرکز – Focal Point – انتخاب شده  که بیان گر تمامی خصوصیات فوق باشد؛ به گونه ای که اگر بنا باشد به جای تعدادی عکس، تنها یکی توصیف کننده ی همه ی کارها در نظر گرفته شود، همین یک عکس کافی باشد.
این انتخاب وسواس گونه برای ارائه ی داده های گزیده شده، عکس ها را به جای استفاده از قاب و پاسپارتو، روی شاسی های ۱۶  میلی متری قرار داده تا کلیت کار و مرکبش، بدون هیچ تعارضی بیانگر هر چه روشنتر یک ایده باشند.
قصد، ادامه دادن این راه است و امید، به نمایشگاه های پربارتر و بیش تر داخلی و خارجی.
مرا با خود ببر تا چشمه ی راز / که تشنه لب نشد بیداراندیش