الهام صالح
بولتن های جشنواره ها، مکان قربان صدقه رفتن های رسمی است، اینجا اما اینگونه نیست. اینجا صداقت، حرف اول را می زند و حق گفته می شود، حتی اگر تلخ باشد. نه این که این تلخی به مذاق گردانندگان جشنواره، خوش باشد، نه! آن ها از این تلخی ها، تلخ کام می شوند. حق دارند. وقت و انرژی صرف کرده اند تا بهترین باشند. تلاش کرده اند تا نمره قابل قبول بگیرند، نه فقط در همین مدت برگزاری جشنواره، بلکه در تمام طول سال. همین است که نقدها دلگیرشان می کند. دلگیر می شوند، اما دل چرکین، نه! تلخ کام می شوند و دلگیر، اما نقدها را می شنوند و اگر سازنده باشد، حتی می پذیرند.
بولتن های جشنواره ها، مکان قربان صدقه رفتن های رسمی است، اینجا اما اینگونه نیست. داوران در گفت و گو با خبرنگاران بولتن، نقدهایی را مطرح می کنند، به عکس ها عنوان کم کیفیت می دهند و این ها همه در بولتن داخلی جشنواره، منتشر می شود. اینجا کسی حرف ها را ممیزی نمی کند. آژانس عکس خبری ایران به همین دلایل دوست داشتنی است.
بولتن ها… نه! از بولتن ها حرف نزنم! از جشنواره ها بگویم. جشنواره های متعددی برگزار می شود که بیش از نیمی از آن ها دولتی است. بودجه ها کلان است و حامیان، بزرگ. اینجا اما از بودجه های کلان، خبری نیست، از حامیان بزرگ هم، اما آدم ها بزرگ اند، هدف های بزرگ دارند، با بزرگواری، اشتباهات را می بخشند، انتقادات را می پذیرند و دست یاری به یکدیگر می دهند. اینجا توقع ها اندک است و یاری ها کم منت. چه آن ها که آژانس عکس خبری ایران را اداره می کنند، چه آن ها که خبرهای این فعالیت ها را پوشش می دهند. داوران ما، هدیه های آنچنانی نمی گیرند، برندگان هم. پوشش رسانه ای خبرهای جشنواره، معطوف به اهمیت برنامه هاست و …
بولتن های جشنواره ها، مکان قربان صدقه رفتن های رسمی است، اینجا اما اینگونه نیست. این یکی را نادیده بگیرید.
دیدگاهتان را بنویسید