مدیر عکس انجمن سینمای جوانان معتقد است، انتشار عکسهای آزاردهنده به سیاست رسانهها، علاقه مخاطبان و نگرش عکاس به سوژه بستگی دارد.
علیرضا کریمیصارمی درباره انتشار عکسهای آزاردهنده در رسانهها و شبکههای اجتماعی مختلف، اظهار کرد: یکی از وظایف مهم عکاسی هنری یا عکاسی مستند اجتماعی، اطلاعرسانی اخبار به همان صورتی است که اتفاق افتاده است. در این نوع عکاسی، عکاس تلاش میکند با یک گزارش بیواسطه از موضوع، بخشی از واقعیت را به نمایش بگذارد.
او افزود: وظیفه اصلی یک عکس مستند همین نمایش بیواسطه واقعیت است. با توجه به اینکه خیلی از مسائل و اتفاقاتی که در دنیای امروز اتفاق میافتد، باعث جریحهدار شدن روحیه مخاطبان میشود، انتشار عکسهای آزاردهنده و منزجرکننده به نوع نگرش و سیاست رسانه و چگونگی استفاده از این نوع عکسها بستگی دارد.
کریمیصارمی در ادامه گفت: به عنوان مثال وقتی زلزله بم اتفاق افتاد، شاهد بیرون آمدن اجساد زیادی از زیر آوار بودیم. به عنوان مثال، عکسی که نشان میداد شانههای بیل مکانیکی به بدن جنازه برخورد کرده، یک عکس بسیار آزاردهنده بود که بیش از حد و اندازه در روحیه مخاطب تأثیر میگذاشت. حس بسیار سختی که در این نوع تصاویر وجود دارد باعث میشود در انتشار آنها تجدیدنظرهایی صورت بگیرد. این عکسها علیرغم نشان دادن واقعیت، برای نمایش در یک رسانه گروهی مناسب نیستند و نمیتوانند با حس و حال مردم سازگار باشند.
او ادامه داد: برخی از عکسها هم هستند که از منطق خاصی برخوردارند که میتوان آنها را در رسانههای عمومی و شبکههای اجتماعی به نمایش گذاشت. به عنوان مثال عکسهایی که از هشت سال جنگ ایران و عراق منتشر میشد. با وجود اینکه در بین این عکسها تصاویر آزاردهندهای هم وجود داشت، اما منتشر و دیده میشدند.
مدیر عکس سینمای جوانان همچنین عنوان کرد: انتشار عکسهای آزاردهنده به موقعیت و زمان هم بستگی دارد. به عنوان مثال زمانی که زلزله بم در ایران اتفاق افتاد مصادف بود با جشنهای کریسمس در اروپا. خاطرم هست که در آن روزها نشریات و روزنامههای اروپایی سعی میکردند تصاویر سختی از واقعه را برای مردم به نمایش نگذارند.
کریمی صارمی همچنین به نقش سیاست رسانهها در انتشار عکسهای آزاردهنده اشاره و اظهار کرد: برخی رسانهها سیاستی در پیش دارند که از انتشار عکسهای آزاردهنده ابایی ندارند، اما برخی رسانهها هم به مسائل روانشناختی این تصاویر و تأثیرات منفی آن بر مردم توجه دارند و هر عکسی را به نمایش نمیگذارند.
او در بخش دیگری از سخنانش گفت: عکس به عنوان قویترین رسانه بصری جهان، بسیار تأثیرگذار است. در دنیای مجازی وقتی صفحهای را باز میکنیم آنچه که اول توجه مخاطب را جلب میکند عکس است، نه متن. حتی روزنامهها و نشریات دیگر هم برای عکس روی جلدشان برنامهریزیهای دقیقی دارند، چون از میزان تأثیر آن بر مخاطب آگاهند. مردم باید اجازه داشته باشند بر اساس سلیقه و اعتقاد خودشان رسانه مورد نظر خود را انتخاب کنند و حق داشته باشند که تصمیم بگیرند یک عکس را ببینند یا نه.
این عکاس افزود: شاید خیلی از افراد از دیدن عکسهای اعدام خوششان بیاید، اما کسانی هم هستند که دلشان نمیخواهد این نوع عکسها را ببینند. از آنجایی که عکاسی از اعدام در ملأعام مجاز است، انتشار چنین عکسهایی توسط عکاس در رسانههای مجازی به سیاست رسانه، نوع نگرش عکاس به اتفاق و همچنین میزان علاقهمندی مخاطبان بستگی دارد.
او درباره میزان مجاز بودن عکاس برای نزدیک شدن به سوژههای خاص نیز گفت: همیشه در صحبتهایمان به این اشاره کردهایم که عکاس با فرهنگ و تربیتش عکاسی میکند. ممکن است عکاس در خیابان شاهد موضوعی باشد که از آن عکس بگیرد و آن را در آرشیو شخصیاش نگه دارد. اینکه در نهایت عکاس بخواهد آن را منتشر کند یا نه، به نوع نگاهش بستگی دارد. نمیتوان در این زمینه دستورالعمل یکسانی را درباره همه صادر کرد.
کریمی صارمی در پایان خاطر نشان کرد: گاهی به اعتقاد برخی افراد انتشار بعضی عکسها خارج از عرف جامعه است، اما گاهی هم کسانی هستند که انتشار همان عکسها را بر اساس عرف جامعه میدانند. معتقدم در جامعه ما به دلیل خط قرمزهایی که وجود دارد معمولا عکاسان به انتشار عکسهایی با سوژههای خاص حساس هستند و خط قرمزها را رعایت میکنند.
منبع: خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)
دیدگاهتان را بنویسید