ذهن ناخودآگاه عکاس در عکس هایش ظاهر می شود

عطیه رحیمی فرد / سید حمید طبایی از عکاسی و ناخودآگاه دیدمانی در سیزدهمین جشنواره خبری دوربین.نت صحبت کرد.
زمانی که از دانشگاه عکاسی فارق التحصیل شدم به تهران آمدم و در آموزشگاه های عکاسی شروع به تدریس کردم هنرجویی داشتم که خیلی اتفاق بدی را تجربه کرده بود متوجه شدم هر سوژه ای می دادم عکس هایش غمگین بودند.
وی در ادامه گفت: متوجه شدم سرگذشت زندگی افراد در عکس های آنها مشخص می شود و تمام خاطرات که داریم، تجربه های خوب و بد زندگی در عکس های ما معلوم است.
تصمیم گرفتم عکاسی را رها کنم و رفتم دانشگاه روانشناسی خواندم، دلم می خواست از طریق عکاسی به اختلالات روانی پی ببریم.

او با بیان دو روش ادامه داد:
۱- عکس درمانی
که در آن چند اصل وجود دارد ۱- اصل تجارس عاطفی: هرکنشی که به سمت نگریستن داریم احتمالا بخشی از چیستی ما در آن پنهان است.
۲- اصل گزینش تصویر: دو طیف دارد عکس های امیدوار کننده و عکس های غمگین (کنش مراجعه در انتخاب عکس خیلی اهمیت دارد.
۳- تکنیک عکس های که در آلبوم خانوادگی می گذاریم، چه عکس هایی را نگه می داریم چه عکس هایی را نگه نمی داریم.
۴- سلف پرتره: گزینش عکس های که از خودمان می گیریم مجموعه سلفی ها.
۵- مراجعه کننده برود عکاسی کند.
۶- عکس های که دیگران از شما می گیرند.
۷- فتو مونتاژ هم داستان خاص خودش را دارد.

۲- عکاسی درمانی :
در این بخش روان درمانگر حذف شود زیرا فرد باید درمانگر خود باشد.
طیابی گفت: عکاسی فرآیند معنی سازی واقعیت های روانی است .
ادوارد اسمیت می گوید: ذهن ناخودآگاه عکاس در عکس هایش ظاهر می شودو دوربین در اطاعت محض ناخودآگاه است و هر نشانه، عقده روانی را در شخصیت عکاس را ظاهر می سازد.
در عکس های ما مجموعه از عقده های روانی ما نهفته است و از عکاسی به عنوان یک ابزار درمانی استفاده می کنیم.

وی در ادامه گفت: ذهن انسان چهار بخش دارد ۱- بخش عمومی خودمون و دیگران نسبت به آن آگاهی داریم۲- بخش راز فقط ما آگاهی داریم۳- بی بصیرتی دیگران می دانند و ما خبر نداریم ۴- ناخودآگاه هیچکس ازش خبر ندارد.
انسان به ذهن خود تسلط ندارد بخش بزرگ تصمیم ها در ناخودآگاه صورت می گیرد بدون اینکه منشا آن را بدانیم کجاست.

چگونه ممکن است عکاسی از ذهن ما پرده برداری کند؟
هر فرآیند هنری که انجام می دهیم ناخوداگاه ما در آن پنهان است و از طریق پیغام های خاموش خودش را نشان می دهد در واقع پیغام های خاموش، ناگفته های آثار هنری ماست. چیزهای که به آن فکر نکردیم اما درون عکس های ما حضور دارند.
طیابی بیان کرد: آثار افراد بیشتر از آنکه، اطلاعات درباره ی سوژه داشته باشند در رابطه خود افراد حرف می زند آثار ما کد گذاری شده از مجموعه ای از صاعقه ها و ترس ها و چیزی های که در قلب ما پنهان است.
هنر درمانی طیف وسیعی دارد ۱- موسیقی درمانی۲- نقاشی درمانی۳-عکاسی درمانی…
سه فرآیندی که در برابر ضعف های روانشناختی هستند عبارتند از؛
۱-مهم ترین ضعف،فراموشی است (به طور اتوماتیک اطلاعات را فراموش می کنیم)
نوشتن اولین واکنش انسان در برابر ضعف روانشناختی بود.
۲- تلاقی هنر و اندوه است، اندوه تجربه ای مقدس است و مشترک بین تمام انسان ها است وقتی اندوهگین هستیم و تولید اثر می کنیم به اثر خود بیان اجتماعی می دهیم و افراد را با اندوهمون شریک می کنیم.
۳- مسئله ایجاد توازن در عکاسی، کمک می کند بخش های از دست رفته زندگی را برگردانیم.
هنر کمک می کند سطح تعادل بازگردد.
وقتی عکاسی می کنیم به دنبال چیزهایی که نداریم می رویم هر کدام از ما بخش های داریم که وجود ندارند با تولید آثار هنری توازن ایجاد می کنیم.

سیزدهمین جشنواره عکس خبری، مطبوعاتی دوربین.نت ۱۳ تا ۲۱ دی ماه ۹۷ با حمایت و همکاری فرهنگسرای سرو، فروشگاه های زنجیره ای شهروند، صندوق بیمه اجتماعی کشاورزان، روستاییان و عشایر، اداره کل ارتباطات و اموربین الملل شهرداری اصفهان، شرکت نورنگار و سایت عکاسی در فرهنگسرای سرو برگزار می شود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.