تداوم۴ در گالری شماره شش

“تداوم ۴”
۲۱ تا ۲۸ آبان ماه
گشایش: جمعه، ساعت ۴ تا ۸ عصر
بازدید در روزهای هفته ساعت ۴ تا ۸ عصر
گالری پنج شنبه ها تعطیل است.
گالری شماره شش
خیابان میرزای شیرازی – کوچه بیستم – پلاک ۲ – طبقه همکف
۸۸۹۳۹۵۷۷

بوطیقای امر روزمره

چهار هنرمندی که آثارشان در این مجموعه به نمایش درآمده در ژانرهای عکاسی خود شمار زنان پیشرو‌اند، که طی چند دهه در این حرفه پابرجا بوده‌اند. هر یک از این هنرمندان در زندگی حرفه‌ای عکاسانه‌ٔ خود دغدغه‌ها و درونمایه‌هایی را دنبال کرده‌اند. عکاسی مستند، عکاسی فیلم، یا پرتره‌نگاری ژانرهایی است که این زنان در زندگی حرفه‌ایِ عکاسانه‌ٔ خود به آن پرداخته‌اند. اما عکس‌هایی که از ایشان در این مجموعه گرد آمده، روندی متفاوت با شیوهٔ معمول ایشان را به نمایش می‌گذارد.

مجموعهٔ پیشِ رو عکاسی از موضوعاتی است که غالباً سوژه‌های معمول عکاسی نیستند. اشیا و امور معمولی و روزمره که معمولاً در حکم موضوعی برای هنرآفرینی یا عکاسی شدن مورد توجه قرار نمی‌گیرند یا شاید بتوان گفت به‌طور مرسوم، شأن «موضوع هنر بودن» به آنها تعلق نمی‌گیرد. گزینش چنین اشیا و لحظاتی نشان می‌دهد که برای آن کس که متعهد به عکاسی است هر آن و هر گوشه‌ای فرصتی است مغتنم. عکاس که با حرفه‌اش زندگی می‌کند آن را به همهٔ زوایای زندگی‌اش می‌برد؛ و بنابراین حتی وقتی به هدف عکاسی از خانه بیرون نمی‌رود، یا نمی‌تواند برود، هر لحظه محملی برای تجربهٔ عکاسانهٔ او است.

در این تجربهٔ عکاسانه نشانه‌هایی که در زندگی روزمرهٔ ما حامل معنایند، با گزینش، جداشدن از بافت و کنار هم‌نشینی‌ انواع معانی استعاری خلق می‌کنند و سمبولیسم بصری متنوعی پدید می‌آورند. این قابلیت عکاسی در اعطای ارزش‌های تصویری، کیفیات بیانی و معانی جدید به امور روزمره،  نشان می‌دهد که چرا عکاسیِ بدون سوژهٔ انسانی در عکاسی هنری معاصر این اندازه پررنگ شده است.

عکاسی رسانه‌ای است همچون زبان، که از یک سو خود بستری از معنا و دلالت دارد و از سوی دیگر، هر بار از چیزی خاص سخن می‌گوید. در این شیوهٔ عکاسی، اشیایی که از بافتار خود بیرون آمده‌اند عینیتی را به نمایش می‌گذارند که ناشی از گونه‌ای آزادی و بی‌هدفی است. در اینجا سوژه‌ها نه دعوی واقع‌نمایی مستند را دارند و نه بر خلاف عکاسی تبلیغاتی از اشیا، با هدف خاصی انتخاب شده‌اند. کیفیت آزاد آنها از هرگونه التزام حرفه‌ای غیر از تعهد به خود عکاسی رها است. و از همین رو خلاقانه، آشنا و صمیمی می‌نماید.

در مجموعهٔ حاضر هنرمندانی دیرینه در عکاسی از شیوه‌های معمول خود روی گردانده به توانش‌های دیگرِ این رسانه در بازنمایی تکیه کرده‌اند. آنها با پرداختن به نوعی از عکاسی فراتر از مرزهای بین کارگاه هنرمند، گالری و جهان پیرامون، نوعی که معمولاً  در کتب تاریخ عکاسی یا موزه‌ها و دانشگا‌ه‌ها مغفول مانده، دریچه‌ای متفاوت به عکاسی گشوده‌اند. دریچه‌ای که با آشنایی‌زدایی از تصاویر و امور عادی روزمره بیننده را فرامی‌خواند تا درباره نحوهٔ دیدن و تجربهٔ محیط اطراف خود بیندیشد و بر انحای عکاسی تا‌‌‌‌ٔمل کند.

هلیا دارابی