عکاسی‌خیابانی؛ پرسه‌های عکاسانه در خیابان

الهام صالح/ دوربین.نت: عکس ها، زندگی روزمره مردم را نشان می دهند؛ کار، تفریح، عبادت و … تفاوتی هم ندارد در تهران به ثبت رسیده باشند، یا یزد، یا حتی هر نقطه دیگر. فقط این که شاید مکان های عکاسی شده در تهران برای مخاطب تهرانی، آشناتر و ملموس تر باشد، همین. البته عکاس هم اعتقاد دارد که عکس هایی که از تهران به ثبت رسانده، خودمانی تر است. او «احمد آقاسیانی» است؛ عکاس خیابانی که سه شنبه ۲۹ بهمن در مرکز مشارکت های فرهنگی هنری شهرداری تهران، مهمان دوربین.نت است. آقاسیانی در این برنامه که سومین سه شنبه دوست داشتنی دوربین محسوب می شود، از «عکاسی خیابانی» صحبت می کند. عکس های خود را به نمایش می گذارد و مخاطبان را هم با عکس های خیابانی عکاسانی مانند هانری کارتیه برسون، مارتین پار، پل راشل، مت استوارت، رابرت فرانک، جوزف کودلکا، الویت ارویت، دایان آربوس و ریچارد کالوار آشنا می سازد.

بخشی از این اطلاعاتی که در این نشست بین آقاسیانی و مخاطبان برنامه رد و بدل می شود، به این شرح است:

– در عکس هایی که از تهران ثبت کرده ام، نگاهی خودمانی تر دارم، اما در عکس های یزد، نگاهم بیشتر توریستی است.

– در عکس هایم نگاه مجموعه ای و فتوژورنالیستی ندارم. عکس هایم کاملا حسی است.

– به شهر، یا آدم ها و روابط آن ها با هم نگاه شخصی دارم. موقع ثبت برخی عکس ها، عکاسی با کادر مربع برایم خیلی شیرین بود. عکاسی با موبایل، به خاطر کیفیت عکس ها و آسان تر بودن عکاسی، من را هیجان زده می کرد. ضمن این که کادر مربع در اینستاگرام بهتر دیده می شود.

– با فرمت RAW عکاسی می کنم و اگر رنگ به عنوان یک المان حرفی برای گفتن نداشته باشد، آن را از عکس هایم حذف می کنم. البته روش کارم به این شکل است که عکس ها را روی مانیتور و حتی پروفایل موبایلم به صورت سیاه و سفید می بینم و اگر نیازی به رنگ داشته باشد، رنگ را به آن ها اضافه می کنم.

– عکاسی خیابانی، بچه کوچکی است که توسط عکاسی مستند اجتماعی زاده شده.

– دغدغه های شخصی که دارم برایم مرز بین عکاسی مستند و عکاسی خیابانی را مشخص می کند.

– بی سر بودن آدم ها در عکس های من زیاد دیده می شود، نه به خاطر این که آن ها را بی هویت فرض می کنیم، بلکه به این دلیل که به نظرم آدم ها افسرده اند.

– عکاسی در بهترین حالت برای من هم فرم و هم محتوا است.

– تعریف کلاسیک عکاسی خیابانی، آن نوع از عکاسی است که در خیابان اتفاق می افتد یعنی از زمانی که فرد از منزل، وارد محیط خارج از منزل می شود، عکاسی خیابانی رخ می دهد.

– عکاسی خیابانی، نوعی پرسه زدن عکاس یا جست و جوی فضای شخصی او در شهر است. این نوع از عکاسی حتی ممکن است در شهر یا خیابان هم نباشد، بلکه در حومه شهر رخ بدهد، اما نمایشگر روابط انسان نسبت به شهر یا فضایی است که در آن حضور دارد. تعریف من از عکاسای خیابانی هم دربرگیرنده همین رابطه است.

– هدف عکاسی خیابانی، فقط عکاسی از خیابان ها است.

– تهران، یکی از شهرهایی است که عکاسی خیابانی در آن خیلی سخت است.

– برای عکاسان خیابانی، حس واقعی افراد خیلی مهم است بنابراین در این نوع از عکاسی نمی توان برای عکاسی از سوژه ها اجازه گرفت.

– عکاسان خیابانی اغلب به این موضوع متهم می شوند که پروژه ندارند و نقدی که نسبت به آن ها وجود دارد این است که ناخواسته عکس می گیرند و سپس با چینش به پروژه می رسند.

– در فتوژورنالیسم نوین، افرادی هستند که نسبت به دغدغه های خودشان در سوژه، دخل و تصرف می کنند.

– نسل سوم عکاسان خیابانی فقط با نگاه شخصی خودشان عکاسی می کردند.

– در عکاسی خیابانی، مهم ترین مساله این است که عکستان را بگیرید. هیچ فرمول خاصی هم ندارد.

– در عکاسی خیابانی، خودتان را درگیر ابزارهای بزرگ نکنید. این ابزارها به خاطر سخت بودن حمل و نقلشان، در عکاسی خیابانی، نقطه ضعف محسوب می شوند.

– اگر با دوربین کوچک تری عکس بگیرید، مردم شما را نمی بینند و حتی اگر هم ببینند، شما را جدی نمی گیرند چون فکر می کنند آماتور هستید. هر قدر در عکاسی خیابانی، به عنوان آماتور به شما نگاه کنند، به نفع شما است.

– سعی کنید در عکاسی خیابانی، دیده نشوید.

– برای عکاسی خیابانی، کفش راحت بپوشید.

– یک نفر در عکاسی خیابانی، کم و سه عکاس در کنار هم در عکاسی خیابانی، زیاد است. دو نفری برای عکاسی خیابانی به خیابان بروید.

– همیشه سعی کنید از عکس هایتان یک سری پرینت سیاه و سفید در اندازه A4 به همراه داشته باشید. این پرینت ها می توانند دیگران را مجاب می کنند که شما هنرمند هستید.

– برای رسیدن به نگاه شخصی خود باید به هنرهای دیگر هم اهمیت بدهید. باید داستان بخوانید، تئاتر ببینید، فیلم ببینید و …