الهام صالح/ دوربین. نت: «عکاسی باید موضوعی شخصی باشد.» این اعتقاد «رابرت ادمز» است. او همچنین اعتقاد دارد در صورتی که عکاسی، موضوعی شخصی نباشد نتیجه حاصل از آن، متقاعدکننده نخواهد بود.
رابرت ادمز، در کتابش؛ «زیبایی در عکاسی»، به ارائه نظرات شخصی خود درباره عکاسی می پردازد. این کتاب، در واقع مقالاتی از ادمز را دربرمی گیرد، مقالاتی که هنر، موضوع مشترک همه آن هاست.
نخستین موضوعی که در این کتاب مورد بررسی قرار می گیرد، «حقیقت و منظره» است. نویسنده در این بخش بیان می کند که عکس های منظره، روایتگر سه واقعیت هستند؛ جغرافیا، اتوبیوگرافی و استعاره، اما او تاکید دارد که این سه باید در کنار یکدیگر باشند:«این سه واقعیت در کنار هم (مانند آثار بی بدیل آلفرد استیگلیتز و ادوارد وستون) باعث تحکیم و تقویت یکدیگر می شوند و ما را در جهت پاسداری و بکر نگهداشتن آنچه به خاطر آن تلاش می کنیم – عشق به زندگی – یاری می کنند.»
ادمز، در فصل «زیبایی در عکاسی» با مطرح کردن پرسش هایی مانند «چرا فرم زیباست؟» و «چرا اغلب عکس های ارزشمند فاقد تدابیری خاص به نظر می رسند؟» به این نتیجه می رسد که عکس های مهم و برجسته لزوما زیبا نیستند.
او در فصل «نقد خوب» نیز معیارهای نقد را مورد بررسی قرار می دهد. از نگاه وی صداقت، یکی از مشهورترین معیارهای نقد است که به شکلی دقیق با هنر پیوند خورده. این فقط معیارهای مثبت نقد نیستند که ادمز به آن ها می پردازد، بلکه معیارهای منفی هم توسط او بررسی می شوند؛ توجه به بیوگرافی یا زندگی هنرمند، یکی از همین معیارهای نامناسب است.
«زیبایی در عکاسی»، کتابی است که نوشتن بخش هایی از آن همانطور که در مقدمه نویسنده اشاره شده، به ۲۵ سال پیش بازمی گردد. مطالب هم مقاله هایی مختصر و شخصی هستند که برخی از آن ها نخست به صورت سخنرانی در دانشگاه ارائه شده اند.
حقیقت و منظره، زیبایی در عکاسی، نقد خوب، عکاسی از شرارت، خلق هنری نو و آشتی با جغرافیا (ماینور وایت، فرانک گولکه و سی. ای هیکمن)، فصل های «زیبایی در عکاسی» را تشکیل می دهند. در فصل های مختلف کتاب هم عکس هایی از عکاسان مطرح جهان وجود دارد.
زیبایی در عکاسی/ رابرت ادمز/ ترجمه: کریم متقی/ انتشارات دانشگاه هنر 
دیدگاهتان را بنویسید