به تصویر کشیده شدن رمز و رازهای زورخانه و همه ی آنچه این ورزش را از سایر متفاوت می سازد، تفاوت بسیار زیادی دارد با سایر ورزش ها. منش های پهلوانی و حرکات ورزشی ، نواهای مرشد و ریتم و آهنگ ضرب و … همه و همه نکاتی است که نباید از چشم عکاس دور بماند.
محمد تاجیک، عکاس: چطور می شود گستره ی عمیق و پر از معانی و فرهنگ ورزشی چند صد ساله چون زورخانه را با تکنولوژی امروز به تصویر کشید؟ صرفا با بستن یک کادر؟ شناخت نور؟ شناخت حرکات و فرم های حرکتی در زورخانه؟ آگاهی به منش ها؟ اطلاع داشتن از پیشینه ی آدم هایی که بنیان گذاشتند و راه نشان دادند و قوانین اخلاقی را بنا نهادند؟
همه این ها شاید بخشی از دغدغه ی یک عکاس امروز است که خود را از حیطه ی مستند مردم نگاری، در کانون این ورزش می بیند. هاج و واج به سابقه ی حرکات و الفاظ نگاه می کند ، مغلوب مغناطیس معنوی گود محقر زورخانه می شود و در انبوهی از ریتم ها و شعرها و نواها گم می شود.
در عکاسی مستند فرض بر این است که تا هنرمند عکاس از پیشینه و تاریخ و ابعاد اثر گذاری یک سنت یا فرهنگ در سوژه ی مورد نظر آگاهی نداشته باشد به هیچ عنوان ، آن تصاویر جلوی چشمانش ظاهر نخواهد شد.
در عکاسی از ورزشی که صرفا حرکات و فرم و وسایل نیست شاید بتوانم بگویم که اگرچه کادر بستن از آنچه در گود زورخانه اتفاق میافتد شاید یک سند ورزشی محسوب شود، اما آیا همان حس و فرهنگ و عمق را به مخاطبی که حتی اسمی از این ورزش نمی داند، منتقل می کند؟ نه! به گمانم نه!
به تصویر کشیده شدن رمز و رازهای زورخانه و همه ی آنچه این ورزش را از سایر متفاوت می سازد، تفاوت بسیار زیادی دارد با سایر ورزش ها. منش های پهلوانی و حرکات ورزشی ، نواهای مرشد و ریتم و آهنگ ضرب و … همه و همه نکاتی است که نباید از چشم عکاس دور بماند.
در واقع بخشی از اتفاقات ظاهری که شامل حرکات و وسایل و اسباب و … هستند که این ورزش را همراهی می کنند. بخش عمده فرهنگ پهلوانی آن است که در هزارتوی سنت ها و کوچه ها و خانه های مردم لانه کرده است.
با چنین حجم ریشه و عمق در نهاد مردم ، گمان می کنم کاری سخت در پیش روی عکاس باشد. هماهنگ ساختن ریتم ها با حرکات و رفتارهای ورزشی، دیدن عمق میدانی که به ناچار در میانه ی میدان گود ایجاد می شود، توازن حرکت های ورزشکاران به همراه اسباب این ورزش، جهیدن ها، نرمش ها، و فریادهایی که ورزشکاران سر می دهند و … علاوه بر آنچه از پیشینه ی این ورزش فرهنگی و نمادین نصیب عکاس شده است، به همراه خلاقیت بصری و تکنیکی می تواند تولد تصاویری ارزنده همراه با شان زورخانه را رقم بزند.
مخاطب تصاویر، حق دارد که از میان عکس ها همه ی زوایای پنهان فرهنگ زورخانه را ببیند. بشنود و از نزدیک لمس کند. دلایل حرکات و استفاده از وسایل را بفهمد و رابطه اینها را با هم درک کند. همه ی اینها یعنی سنگین بودن وظیفه ی یک عکاس هنرمند و یک هنرمند عکاس.
دیدگاهتان را بنویسید