الهام صالح/ دوربین.نت:«مختارنامه»، با عکس ها، کارگردان، بازیگرها و سایر عوامل آن ۴ دی به تالار وحدت آمد. این نمایشگاه به مدت یک ماه در تالار وحدت دایر است.
مردهایی زره پوش با تیرها و کمان هایی بر دست، همگی ضد نور. اسبی روی رمل ها، آسمان آبی رنگ و ابرهای سفید. این ها نمایی از سریال مختارنامه است. این نما به قدرت دوربین دیجیتال در قاب تصویر به ثبت رسیده. اما عکاس کیست؟ «مسعود پاکدل»؛ مسئول انجمن عکاسان خانه تئاتر، عکاس بیش از ۶۰۰۰ تئاتر صحنه ای، برنده تندیس عکاس برگزیده جشنواره بین المللی تئاتر فجر در سال های ۱۳۸۱ و ۱۳۸۲.
عکس ها، همه به سریال مختارنامه اختصاص دارد. مردانی در اسارت، بسته به تیرک های چوبی و او که در نقطه طلایی قرار گرفته، مختار است؛ «فریبرز عرب نیا»، هم او که با لباس اسپرت و کلاهی بر سر در افتتاحیه نمایشگاه عکس مختارنامه حضور یافته، بی شباهت به آنچه در عکس دیده می شود. این عکس، یکی از ۱۰ قطعه عکسی است که در ابعاد ۵ متر در ۳ متر ارائه شده اند. همان ابعادی که به قول پاکدل، قابلیت های تالار وحدت را نشان می دهند.
عکس در روند گریم، نقش مثبت دارد
پرتره ها هم هستند، پرتره هایی از بازیگران سریال؛ رضا کیانیان، بهناز جعفری، مهدی فخیم زاده، الهام حمیدی، پرویز پورحسینی، فریبرز عرب نیا، محمدرضا شریفی نیا، سیدجواد یحیوی. ۱۷ قطعه از عکس ها هم پشت صحنه مختارنامه را نمایش می دهد؛ یک عکس یادگاری از عوامل فیلم، داوود میرباقری در حال کارگردانی، عبدالله اسکندری در حال گریم. اما آیا عکس ها در روند گریم، نقش دارند؟ این پرسشی است که «عبدالله اسکندری»؛ مشاور کارگردان و طراح جلوه های ویژه گریم به آن پاسخ می دهد:«تست های گریم را از طریق مشاهده عکس ها، مورد قضاوت قرار می دهیم. صورت افراد، سه بعدی است و در عکس به دو بعد تبدیل می شود و این امکان را به وجود می آورد تا به نواقص کار گریم پی ببریم.» وی ضمن اشاره به نقش مثبت عکاسی در پیشبرد کار گریم، درباره مواقعی که عکس، گریمور را به اشتباه می اندازد، می گوید:«گاهی رنگ عکس ها، گریمور را به اشتباه می اندازد. در این مواقع، گریم را تکرار و با رنگ عکس، مقایسه می کنیم. به این شکل، اشتباهات پیش آمده، رفع می شود.»
عکس ها، روایت داستان است
عکاس ها هم هستند، عکاس هایی از نشریات که برای عکاسی از مراسم افتتاحیه، آفیش شده اند و عکاس هایی که پیشکسوت اند؛ «سیف الله صمدیان»، «محسن راستانی»، «سیامک زمردی مطلق». از این میان، «محسن راستانی»، کسی است که به ارائه نظر خود درباره عکس ها می پردازد:«عکس ها از زوایای تعیین شده به ثبت رسیده اند و معرف صحنه ها هستند، با توجه به بازه زمانی ۸ سال عکاسی، از این پروژه انتظار بیشتری داشتم.»
راستانی، ضمن اشاره به این نکته که در عکس ها، زوایای بدیع وجود ندارد، می افزاید:«اگر با نگاه ژورنالیستی، عکاسی می شد، نتایج بهتری به دست می آمد. صحنه ها، روایت داستان است، روایت عکاس نیست.»
وی ابراز می کند:«آنچه برای من به عنوان یک بیننده جذابیت دارد، این است که ببینم در دکورسازی، سازمان دهی و پشت صحنه این پروژه چه اتفاقی رخ داده.»
این عکاس، درباره عکاسی از فیلم نیز می گوید:«آنچه در عکاسی فیلم اهمیت دارد، نمایش اتفاقی است که بین مرز کارگردان در این سوی صحنه و بازیگران در سوی دیگر صحنه رخ می دهد. این اتفاق، در عکاسی از فیلم در ایران نمایش داده نمی شود.»
به اعتقاد راستانی، سینما وجود دارد، اما از فرهنگ سینمایی، خبری نیست. وی می گوید:«وجود این فرهنگ، باعث می شود عکاس فیلم به صورت خلاق عمل کند.»
عکس های مختارنامه، ورای همه این نظرها، بر دیوارهای تالار وحدت جا خوش کرده، عکس هایی آنقدر بزرگ که نمی توان آن ها را ندید. این نمایشگاه تا ۱۰ بهمن در تالار وحدت دایر است و هر روز از ساعت ۱۵ تا ۲۱ می توان از آن بازدید کرد.
عکس ها : مقداد مددی / فارس
دیدگاهتان را بنویسید