رابرت صافاریان سازنده فیلم کوتاه تهران در عکس بعد از پخش این فیلم در بخش مسابقه فیلم کوتاه عکاسان به سوالات حاضرین پاسخ داد. صافاریان در پاسخ به این سوال که ایده این فیلم چطور شکل گرفته است گفت: شهرداری تهران قصد داشت مجموعه ای به نام تهران در هفت هنر را بسازد و دوستان تهیه کننده پیشنهاد ساخت یکی از قسمت های این مجموعه را به من دادند و من تهران و عکاسی را انتخاب کردم . چون هم به عکاسی علاقه داشتم هم به تصویر تهران، بخشی از آن سفارش بود و بخشی خواست خودم.
سازنده فیلم تهران در عکس که از تاملات یک عکاس به عنوان اسم فرعی فیلم نام برد گفت: اگر قرار باشد فقط یک سری عکس از تهران را کنار هم قرار دهیم که می شود اسلاید شو پس آمدیم و پرسش هایی رامطرح کردیم اینکه چرا از خودمان عکس می گیریم؟ چه چیزی آدم را بر می انگیزد که عکس بگیرد؟
:: برج میلاد نماد تهران است
اما سوال دیگری که پرسیده شد این بود که در بعضی از صحنه های فیلم احساس می شد که طنز تلخی دارد مثلا جایی که برج میلاد را نشان می دهد .
صافاریان در پاسخ این سوال گفت: طنز نیست. من خودم نگاهم به تهران منفی نیست و وقتی صحبت از تهران می شود همه از بدی ها می گویند نه اینکه آن بدی ها نباشد اما مثلا در قسمتی از فیلم که راجع به برج میلاد است خیلی از دوستان می پرسیدند که شهرداری خواسته بود که تعریف کنید نه اصلا شهرداری در ساخت فیلم خیلی دخالت نمی کرد و این نظری که در فیلم است نظر خودم راجع به برج میلاد است . من این برج را متناسب با تهران می دانم . این فیلم برای سه یا چهار سال پیش است و تصاویر در تهران تغییر کرده است جا داشت که فیلم ادامه پیدا کند.
:: عکس محو نیست کیفیت بد است
یکی از حاضرین راجع به علت چهره های اخم آلود و تصاویر محو در فیلم پرسید که در پاسخ صافاریان به کیفیت بد نمایش سالن اشاره کرد و علت محو بودن فیلم را این مسئله دانست و ادامه داد: قصد من این بود که هر دو مدل عکس در فیلم باشد نه خیلی عکس ها شاد باشند نه خیلی تلخ که فقط از ناهنجاری و بدی بگوید، واقعیت هم همین است پس سعی کردیم در فیلم دوتا در میان هر دو نوع عکس را کار کنیم مثلا تصویر هفت سین های سبز روی کاپوت وانت را نشان می دهیم و پشت آن عکس افرادی که اعدام شده اند که هر دو عکس در تهران است.
:: آرشیو کردن میل به جاودانگی است
در بخشی از فیلم تهران در عکس موسسه ای نشان داده می شود که به ضبط و نگهداری نگاتیو های قدیمی می پردازد و این سوال پیش می آید که عکس های جدید برای چهل سال بعد نگهداری می شود یا چون این عکس ها از قدیم مانده است الان به آن رسیدگی می کنند؟
پاسخ این سوال خیر است صافاریان می گوید: در همه دوره ها چیزی که جالب است و جای تفکر دارد همین مسئله آرشیو است. آدم ها علاقه دارند چیزی که در معرض نابودی است را نگهداری کنند و با عکس می خواهند این لحظه ها را ثبت کنند و این عکس هم باز از بین می رود این جلوه ای از میل به جاودانگی است. فرهنگ آرشیو در ما ضعیف است و افراد به نگهداری اسناد در زندگی خود اهمیت نمی دهند نمی گویم بد است چون افراط در آرشیو هم جای فکر دارد اینکه فرد آنقدر درگیر جمع آوری گذشته اش است که زندگی حال خود ا فراموش می کند.
:: عکس زیر ذره بین
این فیلمساز در پاسخ به این سوال که آیا می خواهد این فیلم را ادامه بدهد گفت: فیلم دیگری کار کرده ام که موضوع آن بی ارتباط با این فیلم نیست. در این فیلم که «۱۴ آبان روز آتش» نام دارد راجع به یکی از روزهای انقلاب است و بحث این است که چه فیلم هایی از آن روز موجود است و به عنوان سند چه چیزی در مقابل سندهای کتبی وجود دارد.
صافاران از ساخت فیلم دیگری خبر داد که درباره عکس های موجود از انتقلاب ۵۷ است و درواقع به بررسی موضوعاتی در عکس ها می پردازد که منظور عکاس نبوده است و به طور ناخواسته در عکس افتاده است. وی در ادامه می گوید: میخواهیم عکس ها را زیر ذره بین بگذاریم و به نکات ریز آن توجه کنیم کاری که در فیلم تهران در عکس هم انجام شد. خیلی از بیننده ها این کار را می کنند که وقتی عکس را می بینند به جزئیات عکس توجه می کنند.
و اما آخرین سوال که مربوط به بعضی از عکس های فیلم بود این مسئله بود که آیا همه ی عکس های زمان حال با دروبین عکاسی گرفته شده است یا با دوربین فیلم برداری ثبت شده اند؟
کارگردان فیلم با اشاره به این نکته که از هر دو مدل استفاده شده است می گوید: بعضی از عکس ها فریم های فیکس شده فیلم است به طور مثال وقتی عکس ساده ای را نشان می دهیم و بعد صدای پشت صحنه عکس می آید این عکس یک فریم از فیلم بوده است. اابته این موضوع قابل بحث است که این کار، کار درستی است یا خیر. این عکس ها بخشی از فیلم هستند وقتی پس و پیش عکس را در فیلم نشان می دهیم مثلا عکس فیکس می شود و حرکت بعد از آن ادامه دارد.
طاهره عابدی
دیدگاهتان را بنویسید