نوشته : هانیه رمضانی
سباستیائو سالگادو ، عکاس برزیلی ، او متولد ۱۹۴۴ در شهر « اموره» از ایالات «میناس زره» برزیل است. سالگادو عکاسی را از سال ۱۹۷۳ شروع کرد. ورود او به دنیای عکاسی کاملا اتفاقی بود.
اولین عکس های او از قحطی و خشکسالی در کشور ساحل آفریقا بود و پس از آن از کارگران مهاجر در اروپا عکاسی کرد.
سالگادو تلاش کرد تا با عکس های خود، بیانیه ای تصویری برای میلیون ها انسانی صادر کند که در اثر درگیریهای نظامی ، فقز،قحطی،طاعون،بلایای طبیعی و فجایع روی پرتگاه مرگ و زندگی برای زنده ماندن ، تلاش می کردند.
سالگادو در مجموعه عکس هایش رنگ را حذف کرده تا به گفته خودش این عنصر مزاحم عامل انصراف و گیج کننده ذهن بیننده نشود.
مجموعه عکس های سالگادو از کارگران معادن طلای برزیل گرفت ، شهرتی جهانی دارند.
این عکس ها در سال ۱۹۸۷ از معدن طلای برزیل گرفته شده است این عکس ها به گودال جهنم معروف است و آن را به صحنه ای از دوزخ دانته تشبیه کرده اند.
عکس ها در واقع هزاران کشاورز را به تصویر کشیده که کارشان را در مزارع مناطق شمال و شمال غرب برزیل رها کرده اند و به امید درامد بیشتر راهی معادن طلا شده اند. آن ها در این معادن کیسه های گل و لای به سطح زمین می رسانند تا طلای مخلوط در آن استخراج شود.
سوژه های این عکس انسان هستند ولی هیچ کدام صورت و ظاهر مشخصی ندارند. در واقع رنج های مشابه مزمن و روزمرگی دردآلود، سوژه ها بسیار تشبیه بر هم کرده است.
هویت های گم شده و غیرقابل تشخیص … درست مانند کلونی مورچه ها.
عکاس، استثمار و بردگی را با زدودن رنگ و همسان نمایی بر مخاطب نمایش میدهد. با وجود مشهور بودن تلاش برای صعود، نگاه بیننده از روی نرده ها به سرعت به پایین سقوط میکند ؛ که در واقع ۵۰ هزار نفری مجبور هستند از پله های کوچک بالا بروند و بعد به پله های بزرگ و سپس به سطح برسند و این عمودی بودن عکس عظمت کوهها و خطر سقوط نیز نشان می دهد و در واقع تمام
ادم ها خطر سقوط را پذیرفته اند.
نرده ها با خط قطری کار منطبق است سرعت سقوط به خوبی روی قطر قابل احساس است ، در تمامی لحظات دلهره ای از سقوط دیده می شود.
در واقع در تمام عکس ها آدم ها در کنار هم یک دنیای سازمان داده شده درست کردن دنیایی که حتی با دیدن عکس ها می توان صدای عملیات و سر و صدا را از این اجتماع شنید.
در جاهایی از تصویر به نمای بسته پاهای افراد می رسیم ، پاهای ورزیده که نشان از تعدد رفت و آمد و بالا و پایین رفتن از این کوه را می دهد. در تصاویر افراد شبیه برده ها هستند و در واقع شاید شبیه ، ولی برده ای وجود ندارد. و اگر بردگی وجود داشت آرزویی برای ثروتمند شدن بود.
افراد در عکس ها استقلالشون را به بازی گرفتن آنها برده ی ثروت شده اند ، و هنگامی که شروع به لمس کردن طلا می کنند دیگر دست کشیدن ممکن نیست.
«امیدوارم بیننده ی نمایشگاه های من ، پس از خروج همان آدم های قبلی نباشند. فکر میکنم آدم های معمولی میتوانند کمک زیادی بکنند نه از طریق کمک مادی بلکه از طریق مشارکت ، از طریق جزئی از بحث بودن ، از طریق احساس مسئولیت حقیقی در برابر آنچه در جهان می گذرد.»
سباستیائو سالگادو
– دانشجو رشته عکاسی خبری – دانشکده خبر
ممنون از مطالبتون